ജലസ്പര്‍ശം

ബാല്യകാലം-

ഓട്ടുപാത്തിയിലൂടെയൂര്‍ന്നു വീഴും

കര്‍ക്കിടക മഴയില്‍ ഉള്ളം തുളുമ്പിയൊരുണ്ണി

മുറ്റത്ത് കോണില്‍ തളംകെട്ടി നില്‍ക്കുന്ന

മഴയുടെ തുണ്ടുകിണ്ണത്തില്‍ മുഖം നോക്കിയങ്ങനെ...

അത് കണ്ടു ചാരെനിന്നാരോ വിളിച്ചു, അന്ന്-

അമ്മയോ?

കൌമാരകാലം-

നിറയുന്ന മീനച്ചില്ലാറിന്റെ കരയില്‍

നിന്ന് പകച്ചോരാള്‍ അക്കരെയെത്തുവാനാശിച്ച്

ജീവിതം പിടിതരാക്കുത്തൊഴുക്കായി

പതഞ്ഞു പോകുന്നതും കണ്ട്

ആറിന്റെയക്കരെ കരളിന്റെ പാതി പകുത്തു

കടം കൊടുത്ത്, തിരിച്ചു കിട്ടാതെയങ്ങനെ...

അത് കണ്ടു ദൂരെ നിന്നാരോ ചിരിച്ചു, അന്ന്-

അവളോ?

പ്രാരാബ്ധകാലം-

ശംഖുമുഖത്തെ കടലു കണ്ടും

ഇപ്പുറം കടലായിരമ്പുന്ന ജീവിതത്തിരകളില്‍ നീന്തി,

തിരപോലെ പതയുന്ന ജീവിത ഗണിതപ്പെരുക്കം,

കൂട്ടിക്കിഴിക്കല്‍, ഹരിക്കല്‍, സംഹരിക്കല്‍,

ഒടുവിലെല്ലാമൊരു പൂജ്യത്തിലാകുന്ന

വാഴ്വിന്റെ ഗണിതം തോറ്റു തോറ്റങ്ങനെ...

അത് കണ്ടു അരികില്‍ നിന്നാരോ പകയ്ക്കുന്നു, ഇന്ന്-

ഇവളോ?

ഒട്ടുപാത്തിയിലെ മഴവെള്ളമൊഴുകി

പുഴയില്‍ മറഞ്ഞു പോയി-

അമ്മയുമങ്ങനെ!

ആറ്റിലെ വെള്ളം ഒഴുകിയൊലിച്ചു

കടലിലേയ്ക്കല്ലോ മറഞ്ഞു പോയീ-

അവളുമന്നങ്ങനെ!

ജീവിതക്കടലൊടുവിലൊഴുകി മറയുന്ന

മരണ മഹാസമുദ്രത്തിലേയ്ക്കന്നു ഞാന്‍

നിലതെറ്റി വീഴവെയിവളും മറഞ്ഞുപോകെ

അന്നെന്റെയരികിലെന്‍ വിരല്‍ തൊട്ടിരിക്കും

ജലസ്പര്‍ശമേതായിരിക്കാം?

അമ്മയുടെ വാല്‍സല്യ സ്പര്‍ശം

അവളുടെ ആവേശ സ്പര്‍ശം

ഇവളുടെ സാന്ത്വന സ്പര്‍ശം

അതിനുമപ്പുറമൊരഭൌമ ജലസ്പര്‍ശം !